Esteri Vinur

Soort karakter	LARP
Waar	Expiatio
Naam	Esteri Vinur
Betekenis	Betekent 'ster' of 'dierenvriend'
Soort	Elf
Leeftijd	86
In leven?	Ja
Nog actief?	Ja
Kleding	Esteri draagt twee tunieken over elkaar. Een witte, die over de armen reikt, en een groene die haar romp bedekt. Ze draagt hierbij een riem met allerlei tools eraan, en een strakke, donkere broek. Ze heeft soms ook een mantel aan, en draagt donkerbruine bracers
Haar	Haar haar is goudblond, en meestal in een cobravlecht gevlochten.
Ogen	Haar ogen zijn grijs en af en toe een blauwe tint er in.

 

Levensverhaal

Mijn jeugd begon al roerig. Ik ben geboren in een gedeelte waar velen 'aangeraakt worden door de goden' (magie bezitten). Om herrie te voorkomen wordt iedereen op magie getest. Alleen als je voor de test slaagt kan je in de leer gaan bij een magier bij ons in het bos. In de leer gaan betekent dat je geen ongecontroleerde uitbarstingen meer hebt.

Toen ik 14 jaar (ongeveer 3 in mensenjaren) was, moest ik een test afleggen voor magie. Iedereen in mijn omgeving wist dat ik zou slagen, want bij emotionele reacties konden nog wel eens magische bij-effecten ontstaan. Zo heb ik op een haartje na een keer de boerderij van mijn ouders in brand gezet.

Tijdens de test liet mijn magie me echter in de steek. Ik werd op die manier geclassificeerd als een niet-magisch persoon en daarmee verloor ik de kans om les te kunnen krijgen.

Mijn ouders waren woedend, en gingen naar de groep magiërs toe die de testen hadden afgenomen. Maar er was geen nieuwe test af te nemen, omdat de test 'naar behoren verlopen was.' Niet dus. Maar ja. Intussen zat ik wel met problemen, want mijn uitbarstingen kwamen steeds vaker voor en waren steeds heftiger.

Op den duur was mijn vader het zat en hij nam me mee naar een magiër die een paar jaar eerder was verstoten uit het bos. Bij hem kon ik in de leer gaan zonder een certificaat of zo te hoeven tonen, dus dat was ideaal. Ik ben 25 jaar vrijwel onafgebroken bij hem in de leer gegaan, waardoor ik 39 was toen ik mijn magie perfect beheerste. Mij werd toen vakantie aangeboden en ik besloot mijn ouders weer op te zoeken.

Maar in mijn dorp was veel veranderd. Dezelfde Elfen die mijn meester eerder uit het bos hadden verjaagd hadden nu de macht over genomen, en ze hadden geleidelijk het regime strenger gemaakt Elfen moesten nu onder belachelijke regels leven. Ik verzamelde een groepje wat mijn standpunt deelde om mij heen en na een bloederig gevecht wisten we deze bastaarden van de troon te stoten. Ik heb op dat moment genoeg doden gezien voor de rest van mijn leven. 

Maar het leven ging door. Dankzij mij konden de oude dorpsheren de leiding overnemen, en mijn leermeester kon terugkeren naar zijn oude huis, nadat we het samen gerepareerd hadden. Het leven was goed.

Mijn meester heeft me geleerd om het element Water te beheersen, en een lesdag zal ik nooit vergeten. We waren net begonnen toen een man binnen kwam. Hij beweerde een ziekte te hebben die amper te genezen was. Mijn meester onderzocht hem en bevestigde de bewering. Dit betekende problemen, want het geneesmiddel is niet zomaar voor handen en de zieke had zeer intensieve behandeling nodig. Hoe hij hier terecht was gekomen was hem ook al een raadsel geweest. Dus ik bood aan de magische plant, die hij nodig had, te zoeken. Ik was op dit moment 80, eigenlijk nog wel erg jong om te reizen. Maar ondanks dit liet mijn meester me gaan. Ik was de enige, volgens hem, die hij daadwerkelijk kon vertrouwen.

Zo kwam ik in Yulak Dar terecht. De eerste keer dat ik er kwam hing er een magisch veld rond. Ik vermoedde dat dit door de plant kwam, want volgens boeken hing een soortgelijk magisch veld rond de plant. Maar ik had het mis. Een amulet veroorzaakte problemen, en een necromantiër belaagde de groep waarmee ik op dat moment reisde. Een van zijn onderdanen veroorzaakte dat ik bijna dood ging. Zonder mijn doel gehaald te hebben! Maar mijn leven is dankzij magie gered. 

Ik ben daarna nog een tijd aan het zoeken geweest totdat mijn wegen me weer naar dit dorp leidden. Dit keer had ik een kamer in de herberg geboekt om uit te kunnen rusten. Maar die avond kwamen twee figuren uit gevreesde kinderverhaaltjes ons opzoeken. Het had niet slechter kunnen uitpakken want weer was ik bijna dood gegaan. Het pact Phobos en het pact Elpis (waar ik lid van ben) werden ook nog tegen elkaar opgehitst, wat uiteindelijk uitmondde in een groot gevecht. Ik had daar beter niet aan mee kunnen doen, maar ik besloot de gewonden weg te slepen. Als een van de eerste werd onze leidster, de Gevederde Wachter verslagen. Toen ik haar wilde helpen werd ook ik neergeslagen. Dankzij een vriendelijke Elf uit pact Phobos kan ik dit nog neerpennen.

Nu ben ik weer bezig met mijn zoektocht. Ik ben nu verder gekomen. Van de plant is nog maar één exemplaar over, en deze staat in een ommuurde tuin. Hoewel de tuin oud is zit de poort stevig dicht. Ik ben bij de Meerminnen geweest en het bleek dat zij de sleutel van de tuin hadden! Ik heb hem gekregen omdat zij er toch niet heen konden en heb de vermoedelijke verblijfplaats van de tuin ook gekregen. Wat blijkt? Om vanaf de Meerminnen zo snel mogelijk naar de Tuin te komen kom ik recht door Yulak Dar! Vermoedelijk blijf ik er wel even een dagje rondhangen dan om mijn ervaringen met mijn pact te delen. 

Nu krijg ik echter steeds vaker een beklemmend gevoel. Ik begin me af te vragen of ik die mensen in het dorp echt goed uitgeroeid heb. Stel nou dat er nog een paar heimelijke volgelingen zijn? Die zullen vast kwaad op me zijn, en zullen mij en mogelijke verbonden waar ik in betrokken ben vervloeken... Het kunnen loze gedachten zijn, maar tegelijkertijd ook niet... 

Mijn komende keer dat ik in Yulak Dar was werd mijn vrees beantwoord. Een aantal Elfen hadden mij gevonden en hadden mij weggeleid van pact Elpis, met het plan mij te doden. Dankzij het meebrengen van een vriendin en later een reisgenoot, heb ik het dorp opnieuw levend weten te bereiken. Sinds daarna ben ik snel vertrokken om door te reizen...

...Met succes! Na een jaar aan omzwervingen heb ik gevonden wat ik zocht! De magische bloem. Na een nogal..... interessant gesprek met de bloem heb ik verkregen wat ik nodig had.

Op de terugreis kwam ik opnieuw langs Yulak Dar. De leider van Elpis was op reis. Ik zag dat het pact hard een tijdelijke leider nodig had. Aangezien ik al een leger heb geleid had ik mezelf verkiesbaar gesteld en ik ben verkozen.

De volgende dag kwam de Bronzen Koning. Deze wilde dat wij hem zouden helpen. In ruil daarvoor zouden wij een banier van een van de archai krijgen. Ik besloot tegen hem te strijden. Eenieder die de Bronzen Koning helpt krijgt de doodstraf in Yulak Dar, is mij verteld. Ik heb nog een taak te volbrengen.

Nu ik leidster ben is de kans nog groter dat de Elfen mij opnieuw terug gaan vinden. Vermoedelijk zal het niet lang duren voor het nieuws van de tijdelijke leidster van Elpis in de omliggende dorpen verspreid is. Een tijd lang heeft voortdurende angst mij voortgejaagd. Mij bijna mijn rol opnieuw laten opgeven. Maar dit keer mag ik niet falen. Dit keer mogen niet honderden humanoiden de dood vinden door een foute beslissing van mij. 

In de tussentijd komen van meerdere kanten doodsbedreigingen. Niet alleen mijn persoonlijke angst, ook Aeon, ook Shenu. De bedreigingen hebben me immuun gemaakt voor de angst om te sterven. Als ik verder moet in de Cyclus, zij het zo. Als ik de kans heb nog hiervoor mijn vracht af te leveren thuis zou het beter zijn. Maar vroeg of laat zal de cyclus me vinden, of ik nou net volwassen ben of honderden jaren later. Natuurlijk, strijd verafschuw ik nog steeds, en ook zal ik angst blijven voelen tijdens het oplopen van het strijdveld, maar als ik geen gevaar zie voel ik niet langer gevaar.

Aprosarmosta heeft voor mij mijn vracht weggebracht om de genezing te voltooien.

Zelf was ik het bos ingegaan, en ik kwam een groep reizigers tegen, net zoals hoe ik zelf ooit langs het bos was gekomen. Ik heb ze terug begeleid naar het dorp om ze daar onderdak te bieden. En een paar momenten daarna werd ik afgezet als leidster. Eerst werd ik vervangen door Finn, nadat deze uit Elpis is gestapt door Armas. 

Nu heb ik hier echter vrede mee gevonden. Het is niet mijn taak meer om mijn nek uit te steken en het makkelijk te maken me te doden.
Het allereerst wat ik gedaan heb hierna is terugkeren naar Kivi, het dorp waar ik zo lang geleden vandaan kwam. Ik wilde mijn ouders weer zien, mijn docent begroeten en mijn beste vriendin, Linbry vertellen dat alles goed ging. En verteld dat ik elders een leven had opgebouwd. Mijn leraar had door dat ik zo veel onderweg had meegemaakt dat hij mij niets meer kon leren. Ik heb vrij gekregen, op voorwaarde dat ik hem zo nu en dan brieven stuur met hoe het gaat. Mijn ouders zullen me nog wel willen bezoeken om mijn nieuwe woonplaats Yulak Dar te bekijken. 

De reden begrijpen zij heel goed. Onderweg heb ik veel meegemaakt en leven in een rustig dorp waar niet veel in gebeurt past hierdoor niet meer bij mij. Yulak Dar is misschien niet stabiel, maar bescherming is nodig en dat is wat ik nu kan bieden. Mijn doel is namelijk om Vrouwe van het Water te worden. Ik wil water wat niet in mij zit leren te beïnvloeden, het laten stromen waar ik het wil laten stromen. Ik heb het potentieel. Mijn laatste keer in Yulak Dar heb ik water onttrokken uit de grond, uit verschillende plekken en het naar mijn wil laten gehoorzamen. Dit wil ik verder leren, en toepassen. Verder wil ik leerlingen aannemen om mijn kennis over magie in perkament stoppen , over de totemdieren en om mijn kennis over het beïnvloeden van de externe elementen verder te verspreiden.
Dit wel met een prijs. Toen ik laatst een ritueel deed heb ik de belofte gedaan dat ik mijn lichaam terug zal geven aan het element Water zodra mijn einde gekomen is. En deze belofte zal ik houden, zoals ik de belofte aan mijn docent gehouden heb.